Nadat Hugo overleed waren er veel momenten waarop ik intens verdrietig was. Ik had huilbuien waar geen einde aan leek te komen en ik had echt nergens zin in. Ik vond het heel lastig om lichtpuntjes te zien en ik voelde me eenzaam en boos. Maar tegelijkertijd waren er momenten dat ik kon lachen om iets op televisie of om iemand die iets leuks vertelde. Tijdens een avondje met vriendinnen realiseerde ik me dat ik niet elke minuut aan Hugo had gedacht. Ik voelde wel het verlies, maar ook heel veel liefde en trots. Op dat soort momenten had ik het vertrouwen dat ik hier doorheen gingen komen. Dat deze zware last niet voor altijd zo zwaar zou blijven voelen.
Ik ontdekte dat rouwen in een golfbeweging gaat. De ene dag voel je je vreselijk verdrietig of boos en een dag later gaat het eigenlijk wel weer. Een soort rollercoaster aan emoties die onophoudelijk rondjes blijft draaien. In het begin overviel me dat en kostte het me daarom ook heel veel energie. Vooral omdat ik me schuldig voelde. Op de momenten dat ik vrolijk was, of iets wat daarop leek, voelde ik me schuldig tegenover Hugo. Hoe kon ik nou lachen terwijl hij er niet meer was? Op de momenten dat ik heel verdrietig was, wilde ik me graag beter voelen, omdat ik niet wilde dat Hugo me zoveel verdriet had gebracht. Ik werd vooral gek van mezelf en de constante stroom aan gedachten in mijn hoofd.
Totdat ik leerde dat verdriet en geluk naast elkaar kunnen bestaan. Je kunt onmogelijk 24 uur per dag verdrietig zijn, ook al voelt dat in het begin zeker zo. Er komen op een gegeven moment ook uren of dagen waarop het wel oké gaat. En oké werd later blij en zelfs gelukkig. Maar dat betekende niet dat ik Hugo dan vergeten was of niet meer het gemis voelde. Ik ging de goede momenten meer waarderen in plaats van me er schuldig over voelen. Op de goede dagen genoot ik van de zon, een lekkere lunch of een fietstochtje door de stad. Op de slechte dagen installeerde ik me mijn beste vriend Tony onder een kleedje op de bank. Ik ging meebewegen met mijn eigen achtbaan. Ik gaf me over aan wat de rit me ging brengen. En op écht goede dagen, lachte ik zelfs naar de camera.
Hiske Kuilman begeleidt als verliescoach ouders die een baby zijn verloren rondom de zwangerschap of de bevalling. Daarnaast geeft ze trainingen en lezingen over babyverlies aan professionals in de geboortezorg. Ze verloor zelf in 2015 haar zoon Hugo tijdens de bevalling.
